Sonettino per clavicembalo

Koncepcja formalna ''Sonettina'' zasadza się na specyficznym wykorzystaniu trzech interwałów: ''złotego'', interwału n oraz interwału e - ''interwału Eulera'' (stosunek częstotliwości dźwięków równy podstawie logarytmu naturalnego). Interwały te są w szczególny sposób zaznaczane w miejscach odpowiadających danym ułamkom (lub ich całkowitym potęgom) czasu trwania utworu, zaś harmonika kształtowana jest przez zestawienie tonów kombinacyjnych z rzeczywistymi i budowanie harmonicznych iluzji w oparciu o szeregi alikwotowe. 
W czym innym tkwi jednak istota tej muzyki - jest nią raczej swobodna gra fakturą i migotliwa, skrząca się barwność mikrotonów, podkreślająca brzmieniowe piękno klawesynu. (Emil Bernard Wojtacki) 

Dla ułatwienia wykonania i zachowania przejrzystości utwór zanotowany został w dwóch wersjach: - materiał studyjny - notacja partyturowa, - materiał wykonawczy - ''partia klawesynu''.